Één heldere moment

Bijna elk weekend kwam een jonge man met een rolstoel en daarin een oudere dame het buurtcafé binnen en elke keer als ik ze hoor praten vroeg ze aan hem wie hij was. Ik kon het verdriet van zijn gezicht lezen.

Een keer is hij zonder haar het buurtcafé binnen gekomen. Verdrietig en gebroken bestelt hij een koffie. Elke dag dat ik bij haar binnen loop vraagt ze wie ben je? Wat kom je doen? Vertelde hij nadat hij slokje koffie nam.

Ik ben het mama je zoon. Zoekend met haar grote ogen keek ze mij aan om mij ergens een plek in haar gedachten te geven, maar dat lukte haar niet. Ik verlangde naar dat één heldere moment dat ze mij zou herkennen vertelde hij.

Ik vroeg hem waarom kom je dan zo vaak bij haar als zij niet meer weet wie je bent. Hij gaf het volgende antwoord.

Het gaat niet om dat zij niet meer weet wie ik ben, maar het gaat erom dat ik weet wie zij is!