Φόβος για Μοναξιά

Ήμουν 4 χρονών όταν ήρθα πρώτη φορά σε ξένη χώρα με άγνωστους ανθρώπους σε άγνωστο σπίτι.
Ήταν η ηλικία που άρχισα να καταλαβαίνω και να αρχίζω να μαζεύω τις πρώτες αναμνήσεις μου,ένα αίσθημα σαν να είχα γεννηθεί εκείνη την στιγμή παρόμοιο με ενός νεογέννητου με την διαφορά μπορούσα να περπατήσω. Να μιλήσω ήξερα αλλά όχι την γλώσσα την δική τους άρα μπήκα στην διαδικασία να μάθω από την αρχή να μιλάω.Οι άγνωστοι άνθρωποι που συνάντησα ο καθένας τους είχε τον μοναδικό πρωταγωνιστικό ρόλο στην ζωή μου όπως π.χ η γυναίκα και ο άνδρας ήταν οι μελλοντικοί γονιοί μου η γιαγιά και οι υπόλοιποι ήταν οι συγγενείς.
Μόλις μπήκα στο νέο μου σπίτι γνώρισα το καινούργιο μου δωμάτιο μου φόρεσαν τα καινούργια ρούχα και παπούτσια παίζοντας με τα καινούργια μου παιχνίδια. Μετά από λίγους μήνες άκουσα να συζητάνε μεταξύ τους πως πρέπει να με βαφτίσουν. Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό αλλά δεν ήξερα το πως να ρωτήσω να μου το εξηγήσουν και έμεινα με αγωνία περιμένοντας λίγους μήνες βλέποντας τους γονείς μου να μου αγοράζουν ένα άσπρο φουστανάκι με καπέλο ξερετε και τα σχετικά λαμπάδες και τέτοια. Ερχόταν στο σπίτι μια γυναίκα που έλεγε πως με αγαπούσε με έπαιρνε αγκαλιά με φιλούσε και με φιλοξενούσε και σπίτι της με είχε σαν δικό της παιδί τελικά έμαθα στο μέλλον πως θα ήταν η νονά μου. Ήρθε ένα πρωινό το οποίο σηκώθηκαν όλοι από τα ξημερώματα.Υπήρχε πολύ νευρικότητα στο σπίτι ήρθαν και με ξύπνησαν με έντυσαν με επίσημα ρούχα και παπούτσια ετοίμασαν και την άσπρη βαλίτσα και ξεκινήσαμε να φύγουμε χωρίς να γνωρίζω τον προορισμό.Φτάσαμε πολύ σύντομα σε ένα κτήριο κοντά στο σπίτι μας.Οι καμπάνες έπαιζαν χαρμόσυνα και μετά από λίγη ώρα άρχισαν να μου βγάζουν τα ρούχα μπροστά σε όλους. Έλεγα από μέσα μου πω πω τι ντροπή.Ο φόβος άρχισε να με κυριεύει ο οποίος συνοδευόταν από κλάμα εφόσον δεν ήξερα να μιλήσω.Ο κύριος με το μαύρο μακρύ ράσο με έβαζε και έβαζε στο νερό συνέχεια μέχρι που σταμάτησε με πήρε αγκαλιά η μελλοντική νονά με την πετσέτα με έβαλε στο τραπέζι και με έντυσε με τα επίσημα άσπρα ρούχα. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου συνοδευόμενα με χαμόγελα.Ο φόβος ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε χαρά.Είχα την σημασία όλων από μεγάλους και μικρούς.Οι ευχές πέφταν βροχή. Μόλις τελειώσαμε την διαδικασία της βάφτισης που άργησα αλλά τελικά έμαθα τι ήταν με πήγανε σε ένα κέντρο στο οποίο είχαν ακολουθήσει και οι υπόλοιποι όπου υπήρχε μουσική μεγάλα στρωμένα τραπέζια με πολλά φαγητά.Φάγαμε ήπιαμε και ύστερα γυρίσαμε σπίτι με το νέο μου όνομα.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που οι γονείς μου ένα πρωινό με ξύπνησαν από τις 6 μου έφτιαξαν πρωινό και με πήγαν στο νηπιαγωγείο. Ήρθε η μέρα που έπρεπε να τους αποχωριστώ.Στην αρχή ένοιωσα ανασφάλεια σκεπτόμενη πως τους ενοχλούσα. Μετά από βδομάδες κατάφερα να νιώσω ασφαλείς και άρχισε να μου αρέσει αυτό το μέρος με τα πολλά παιδάκια. Ένοιωθα ποιο ελεύθερη.
Το κακό ήταν ότι τις νύχτες είχα νυχτερινή ενούρηση και αυτό με τον καιρό άρχισε να με κάνει να νοιώθω διαφορετική από τα άλλα παιδάκια.Τις νύχτες σχημάτιζα με το μυαλό διάφορες μορφές πάνω στα αρμάρια και στα αρκουδάκια.Στην συνέχεια είχα συνειδητοποιήσει πως δεν μπορούσα να κοιμηθώ μόνη και την νύχτα μετακόμιζα στο δωμάτιο των γονιών μου,και δεν έφτανε αυτό τους έβρεξα και το κρεβάτι.Αφού πολλές φορές η μητέρα μου ξυπνούσε βρεγμένη μέχρι που μια μέρα σπάστηκε και μου απαγόρευσε την είσοδο στο δωμάτιο της.
Αφού πλησίασα τα 6 μου χρόνια και άρχισα να συμβιβάζουμε με την νέα μου ζωή μου είπαν πως θα άλλαζα σχολείο θα πήγαινα δημοτικό.Εκεί τα παιδιά ήταν ποιο μεγάλα και ήταν σε θέση να κρίνουν.Στην αρχή ήταν καλά αλλά μετά από καιρό η χαρά άρχισε να γίνεται μαρτύριο.Στην τρίτη τάξη και ύστερα τα παιδάκια ξεκίνησαν να με κοροϊδεύουν συνεχώς τους έβλεπα να σιγοψυθιρίζουν και να λένε αυτή είναι υιοθετημένη.Με τον καιρό έγινε ξακουστό σε όλο το σχολείο.Οι δάσκαλοι κάπως προσπαθούσαν να με υποστηρίζουν και και να με έχουν από κοντά να προσπαθούν να με προσεγγίζουν μιλώντας μου να με κάνουν να νοιώθω καλά στο περιβάλλον. Ένα αγόρι άρχισε να με δέρνει συστηματικά κάθε μέρα και εφόσον δεν μπορούσα να υποστηρίξω τον εαυτό μου έφτανα σε σημείο να πηγαίνω στο σπίτι με μελανιές και έκλαιγα στο δωμάτιο μου. Άρχισα να νοιώθω ντροπή για τον εαυτό μου,μισούσα τα πάντα πάνω μου ένοιωθα διαφορετική από όλους.Ξεκίνησα να κλείνομαι στο εαυτό μου,δεν είχα παρέες,ενώ τα άλλα παιδάκια πήγαιναν σε πάρτι γενεθλίων εγώ προτιμούσα να μένω σπίτι να παίζω στην αυλή μου. Εφόσον η μητέρα μου με έβλεπε χωρίς παρέες φρόντισε να με φέρει κοντά με τα ξαδέρφια μου στον έναν τους είχε και αδυναμία κιόλας. Όλα όμως ήταν μια προσποίηση.Η ξαδέρφη μου με έκανε παρέα από υποχρέωση για να βρίσκεται στο σπίτι μας συνεχώς γιατί με ζήλευε δεν ήθελε να χάσει την αγάπη της μητέρας μου. Ήθελε να είναι το επίκεντρο και να την παρομοιάζει η μητέρα μου σε μένα ως πρότυπο επειδή εγώ δεν τους ικανοποιούσα ξεχνώντας τις δύσκολες συνθήκες που είχα περάσει και άπο μικρή το ότι εγώ σε μια ξένη χώρα με διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης και γλώσσα χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο από τα υπόλοιπα παιδιά και περισσότερη κατανόηση.Στο σχολείο αντιμετώπιζα τον ρατσισμό και φυσικά αυτό μου προκαλούσε πολλές μαθησιακές δυσκολίες.
Στο σχολείο μου έπεφταν συνεχώς τα μολύβια κάτω,αναζητούσα την σημασία κάνοντάς διαφορετικά πράγματα από τους άλλους και βέβαια αυτό είχε μεγάλη επιρροή στην ψυχολογία μου. Ότι έκανα γινόταν άθελα μου. Ήμουν αγαθή δεν πείραζα ούτε μυρμήγκι και αυτό το εκμεταλλεύονται οι υπόλοιποι.
Θυμάμαι μια μέρα που με διάβαζε η μητέρα μου μαθηματικά να μην συγκεντρώνομαι και να κάνω λάθη νευρίασε και έγραψε πάνω στον τοίχο για μένα πως είμαι μηδενικό νομίζοντας πως θα με πειράξει και θα γίνω καλύτερη.Το είχε αφήσει μάλιστα για μέρες στον τοίχο και το είδαν και συγγενείς.Καλύτερη δεν έγινα γιατί απλούστατα αυτό με έκανε να νοιώθω μόνο ντροπή για τον εαυτό μου.
Χαρακτήριζα τον εαυτό μου ως υιοθετημένο διαφορετικό παιδάκι από τα άλλα που δεν την ήθελε κάνεις ακόμα ούτε και εαυτός της.
Στην πέμπτη δημοτικού με θυμάμαι που ήθελα να αλλάξω σχολείο.Για καλή μου τύχη άλλαξα και σχολείο άλλα και σπίτι και πόλη. Οι γονείς μου είχαν αποφασίσει να μετακομίσουν στην Πάφο. Ο πατέρα μου είχε ανοίξει εστιατόριο και αυτό με έκανε να νοιώθω περήφανη για αυτόν. Ήταν πολύ κάλος σεφ και καλός επιχειρηματίας..Όμως τα προβλήματα συνεχίζουν.Οχι με μένα άλλα με τους γονείς μου πρωταγωνιστές αυτήν την φορά. Ένα πρωινό έψαχνα τον πατέρα μου στο σπίτι και δεν τον βρήκα. Ντύθηκα και πήγα στο εστιατόριο το οποίο ήταν κοντά στο σπίτι μπήκα μέσα όλα κλειστά ανέβηκα στην σοφίτα που είχε ένα στρώμα και τι να δω...Τον πάτερα μου με μια ξένης εθνικότητας κοπέλα αγκαλιά να κοιμούνται ολόγυμνοι. Δεν τους ξύπνησα έφυγα αθόρυβα με βουρκωμένα μάτια τρέχοντας προς το σπίτι και είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου.Αυτό δεν το είχα πει ποτέ σε κανέναν γιατί δεν ήθελα να τσακωθούν οι γονείς μου.
Συνέχιζα το θέατρο μου παριστάνοντας πως δεν ήξερα τίποτα.
Με τους μήνες ανακάλυψα πως η μητέρα μου ήταν κλεπτομανής. Έπασχε με κατάθλιψη από νεανική ηλικία κάτι το οποίο μου το έκρυβαν καλά. Είχα που είχα τα δικά μου ψυχολογικά θέματα απέκτησα και τα καινούργια με τους γονείς μου τα συμβάντα. Άρχισα να ντρεπόμουν και για τη οικογένεια μου.Η μητέρα μου ψαχνόταν να βρει άλλον άνδρα να τις καλύψει τα κενά τα οποία δεν έβγαζε μαζί της αλλά με άλλες ήταν μια χαρά. Κανόνισε η μητέρα μου με άλλες δυο ξένες υποτιθέμενες φίλες της να πήγαινε 1 μέρα να μείνει Λευκωσία στο πατρικό της και ήθελε να με πάρει και μένα άλλα θα ερχόταν και ο εραστής. Εγώ δεν είχα δει κάτι αλλά από τι άκουσα και κατάλαβα το είχε ανακαλύψει ο πατέρας μου και αναγκαστηκε να μετακομίσουμε πάλι Λευκωσία. Κλείσανε τα εστιατόρια και γυρίσαμε πάλι στις παλιές φρικτές γειτονίες.
Εγώ πλέων στα 12 μου χρόνια σχεδόν ξεκίνησα την πρώτη γυμνασίου στην Λευκωσία. Νέο σχολείο νέοι συμμαθητές νέοι δασκάλοι.
Νέος κύκλος της ζωής ξεκίνησε.Τα πράγματα στο σχολείο ήταν ποιο καλά αλλά εγώ παρόλα αυτά συνέχισα να είμαι μοναχική χωρίς παρέες.Δεν εμπιστευόμουν εύκολα.
Είχα αφοσιωθεί στα μαθήματα μου μπορώ να πω άρχισα να γίνομαι καλύτερη μαθήτρια.
Το πρόβλημα στο σπίτι παράμενε όμως επειδή οι γονείς μου μετά τα συμβάντα στην Πάφο τσακώνονταν πολύ και συνεχώς ήταν σε διαφωνία. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να την ζηλεύει πολύ. Η μητέρα μου είχε αρχίσει να πέφτει για τα καλά σε κατάθλιψη σε σημείο που είχε αρχίσει να παίρνει φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη. Εγώ με όλα αυτά άρχισα να γίνομαι ατίθαση να κάνω ότι θέλω εφόσον δεν με έλεγχε όπως έπρεπε ένας γονέας. Στα 13μιση μου είχα την πρώτη σεξουαλική εμπειρία με κάποιον ο οποίος ήταν 18 και μου άρεσε αλλά τότε δεν ήξερα την σημασία το να μην χαραμίζουμε το πολύτιμο σώμα μας για να γεμίζουν χαρά άτομα τα οποία δεν το αξίζουν και ψάχνουν μόνο την αυτό ικανοποίηση. Δυστυχώς η Ευτυχώς το έμαθα από πολύ μικρή ηλικία.Σαν μικρή και εγώ έπρεπε να το εκμυστηρευτώ σε κάποιον Και έτσι η γλυκεία ξαδέρφη που αναφέραμε και στην αρχή βρήκε την ευκαιρία με το να με καρφώσει να νοιώσει ποιο υπεράνω και να τραβήξει όλη την σημασία. Φυσικά δεν το έμαθαν μόνο οι γονείς μου άλλα και όλοι οι συγγενείς Δεν μας έφταναν αυτά το έμαθε και η αστυνομία.Οι γονείς μου του έκαναν καταγγελία για παραπλάνηση ανηλίκου και ήρθε η cid σπίτι για να μου πάρει κατάθεση.Οι συγγενείς απαιτούσαν να με πάρουν σε γιατρό για να μου αποκαταστήσουν την παρθενιά.Ο πατέρας μου ήταν τόσο νευριασμένος που η μητέρα μου με πήγε στην νονά μου γιατί φοβόντουσαν να μην μου κάνει κανένα κακό.Οι γονείς μου μετά από κάποιο διάστημα αποφάσισαν να μετακομίσουμε μόνιμα στην Ελλάδα στην γιαγιά μου να ζήσουμε. Άλλη τραγωδία εκεί. Από τους συγγενείς στην Κύπρο δεν με ήθελε κανείς.Στην Ελλάδα μείναμε στο σπίτι της γιαγιάς μου. Περιττό να πω η γιαγιά πρέπει να είχε συγγένεια με τον σούπερμαν δεν εξηγείται διαφορετικά με τόση ενεργεία που είχε. Για την ηλικία της ήταν σε πολύ καλή φυσική κατάσταση.
Ο πατέρας μου είχε 5 αδέρφια.Τα δύο αν και μεγάλοι σε ηλικία έμεναν με την γιαγιά μου. Ήτανε και οι δύο χωρισμένοι με 2 παιδιά.
Ο ένας απο τους 2 αδερφούς του πατέρα μου από τότε που συγκατοικουσαμε άρχισε να με ελέγχει υπερβολικά σε σημείο να με παρακολουθεί στα σχολεία και να γίνεται σκιά μου.Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω πουθενά είχε αρχίσει να γίνεται πολύ κουραστικός πραγματικά.