%%USERNAME%%    %%ACCWORDS%% %%ONOFF%% |
 |
A family torn apart by a misunderstanding |
|
PROLOGUE Isang babae ang nakaupo sa tabi ng salamin na bintana ng kanyang penthouse suite, sa eleganteng Plaza Hotel. Nakikita niya ang maliliit na puting snowflake, na umaanod sa mga lansangan sa ibaba. Ang kaakit-akit, madilim na gabi, nakakasilaw sa kaibahan ng mga dekorasyong Pasko. Ang mga natatanging kulay ng kapaskuhan ay may halong kaguluhan ng nightlife ng lungsod; lumikha ng magandang winter wonderland. Habang tumitingin ng malapitan, nasasaksihan mo ang kaguluhan sa loob niya; pakiramdam na kasing-igting ng malamig na bagyo sa labas ng kanyang windowpane. Tuwang-tuwa at nangangamba sa damdaming makita ang kanyang pamilya at ang mga Peterson, na may mga paru-paro sa kanyang tiyan, ay alam ang dahilan ng kanyang kakulangan sa ginhawa. Ang kanyang mga saloobin ay bumabalik sa problema sa kamay, iniisip kung ano ang mangyayari sa susunod na ilang oras. Hindi siya nakatulog habang lumilipas ang oras, para sa kanya ay parang infinity. Ang mga buntong-hininga habang ang buwan ay bumigay sa araw, nagpapatingkad sa langit habang ito ay umaakyat sa napakagandang kalangitan. Anong kahanga-hangang tanawin; palagi niyang ninanamnam ang kamangha-manghang, nagliliwanag na bukang-liwayway. Pinagmamasdan ang mga abalang kalsada ng Manhattan, gayunpaman ay hindi nakikibahagi sa mga pasyalan, kahit ang kagandahan ng silid ay nawala sa kanya. Nag-pivot siya patungo sa kwarto, nag-iingat na huwag magising ang kanyang kapatid na natutulog sa sofa bed. Nakatayo sa threshold, napansin ang kumot na gumalaw nang isang segundo; walang ibang galaw. Tulog, inaasahan mong iba, chuckled sa kanyang sarili, nang walang takot o kaalaman sa lalong madaling panahon ang kanilang buhay, binago magpakailanman. Tumingin siya sa orasan sa 7:15 AM, bumuntong-hininga, umakyat sa ikalawang palapag, huminto sa pintuan ng kanyang kwarto. Walang galaw na naglalakad sa pasilyo na patungo sa pribadong terrace, kinuha ang kanyang telepono at mga kasuotan sa taglamig. Lumabas sa mapait na simoy ng hangin, isinara ang pinto sa likod niya, hinawakan ang kanyang amerikana at scarf habang palabas. Sinubukan upang manatiling tahimik, tumayo sa malamig na nagyeyelong hangin, kung gaano kaaya-aya ang agos na naramdaman sa kanyang nilalagnat na pisngi. Siya ay hindi isinasaalang-alang, kung gaano kabilis sila ay nakuha mainit, hawakan ang iyong sarili nang sama-sama para sa kabutihan' kapakanan, chastised kanyang sarili. Napagtanto ng kanyang mga kamay ang telepono sa isang nakamamatay na kapit na para bang ito ang kanyang lifeline. Ikaw ay kumikilos tulad ng isang love-struck na nagdadalaga, stall, i-dial ang numero, habang-buhay na naka-embed sa kanyang puso. Pagkatapos ng ilang ring, isang hindi kilalang natutulog na boses ng lalaki ang naguguluhan, tumugon, "Hello?" Naisip ni Jenna sa sarili, oh well here goes; huminga siya, at sumagot, "Hi, Ryan." Ang lalaking nasa kabilang linya ay umiling mula sa kanyang mahimbing na pagtulog, "Jenna?" |
| This book is currently empty. |
View Portfolio
Visit Notebook
Send Gift Points
Awards
Badges
Send Email
Community Newsfeed
General Discussion
Sponsored Items
Book of Trinkets
Static Items
Books
Groups
Interactive Stories
Audio
Campfire Creatives
Community Notes
Crossword Puzzles
Documents
Folders
Images
In & Outs
Madlibs
Photo Albums
Polls
Product Reviews
Quizzes
Survey Forms
Web Pages
Word Searches
