poetry

ik liet je los
ik liet je vallen

ik kon je niet vangen





wat me levend houdt
ben jij

jouw hartslag
naast de mijne

jouw adem
op mijn huid

jouw lippen
liggend op de mijne

jouw handen
op mijn huid

jouw stem
nagalmend
in mijn oren







wat me levend houdt
zijn

de golven
en het schuim dat ontstaat
en verdwijnt

de zon
die altijd op lijkt te komen
wat er ook gebeurd

de sterren
schijnend op al het mooie
maar tegelijkertijd op het slechte
van het leven

de maan
de straten verlichtend op weg naar
huis

mijn huis
en vooral mijn thuis
waar ik mezelf kan zijn'
en
waar ik kan
ademen



als ik morgen kwijt ben
zoek me dan
en blijf zoeken
al ben je uitgeput
uitgehongerd
uitgedroogd
ik ben kwijt
en
ik wil gevonden worden door
jou,
mijn lief



als ik omhoogkijk
naar de prachtige sterren in dit universum
weet ik weer waarom ik hier ben,
voor het geweldige
en absoluut fascinerende
leven van me




zelfs al komt de zon elke ochtend op
er is een zonsverduistering
eens in de zoveel jaar
en ik denk dat ik erin vastzit
want
waar is mijn licht?
waar zijn mijn zonnestralen?



is mijn liefde je te min?
is mijn stem je te soft?
is mijn hand je te ruw?


ze is als een vlinder
over huppend van blad op blad
ver boven de stad uit zwevend
neerkijkend op al die rare wezens
die wij mensen noemen maar in die
in vlindertaal misschien niet eens een
geluidje waard zijn
want vlinders zijn klein
maar bacterien kleiner
en ookal lijken al die rare wezens,
die wij mensen noemen, wel zo groot
,het universum is groter


de sterren van het universum kunnen ontploffen
mars is een mysterie
en
de zon een hete vuurbal
samen is alles in harmonie
de balans maakt de materie compleet